از آنم شکوه است از طول ایام پریشانی

که پایم کوته است از درگه نواب سلطانی

به تنگ آورده ام خاصان دیوان معلی را

من دیوانه از عرض حکایت های طولانی

به این امید کان افسانه ها چون بشنود سلطان

کند از چاره سازی در اهتزازم از خوش الحانی

در آفاق ارچه ممتازم ولی می خواهم از خلقم

به عنوان غلامی بیش ازین ممتاز گردانی

مرا حالا عوام الناس از خاصان درگاهت

نمی دانند برنهج سلف زان سان که می دانی

سگ کوی توام اما به این کز درگهت دورم

مرا کم قدر می دانند و بی صاحب ز نادانی

گهی اطلاق اخراجات بر من می کند عامل

برای خویش و نامش می کند اطلاق دیوانی

گهی می خواهد از من پیشکش بهر تو دریادل

که دست درفشانت عار دارد از زرافشانی

مرا آب و زمینی هست در کاشان که مال آن

ز بسیاری برونست از قیاس و فهم انسانی

زمینم روی گردآلود کز خاک درت دورست

دو چشمم آبیار آن زمین از اشگ رمانی

بلی آب و زمین این چنین را مال می باشد

ولی برعکس یعنی بخشش و انعام سلطانی

تو سلطان زبان دانی و د رمدح و ثنای تو

هزاران بلبل شیرین تکلم در غزل خوانی

چرا سرخیل آن خوش لهجه ها را در گلستانت

بود احوال یکسان با کلاغان دهستانی

نشاط انگیز تا باشد بساط بزم جمعیت

تو باشی در نشاط و کامرانی و طرب رانی

به بازار سخن تا محتشم گوهر گران سازد

به او دارد خدا لطف ولی سلطانی ارزانی